Od momentu powstania, czyli o 1901 roku, Nagroda Nobla została wręczona sześciu Hiszpanom. Pięć z nich dotyczyła kategorii literatury, a szósta dziedziny medycyny.
Pierwszą Nagrodę Nobla przyznaną Hiszpanowi udało się zdobyć dramaturgowi José Echegaray (1904). Nagrodę przyznano w uznaniu dla blasku jego dzieł, w których przedstawił i przeniósł tradycję hiszpańskiego dramatu z XVI wieku.
Dwa lata później w 1906 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny przyznano Santiago Ramón y Cajal w uznaniu za jego pionierską pracę w badaniu układu nerwowego.
W 1959 roku inny naukowiec, Severo Ochoa, otrzymał Nagrodę Nobla w zakresie fizjologii i medycyny, którą podzielił się z byłym studentem: Amerykaninem – Arthur Kornberg.
Przed tym, w 1992 roku nagroda została wręczona dramaturgowi Jacinto Benavente za sposób, w jaki kontynuował słynne tradycje hiszpańskiego dramatu.
W 1956 roku nagroda za literaturę trafiła do pisarza o nazwisku Juan Ramón Jiménez, za jego poezję liryczną, która w języku hiszpańskim stanowi przykład wysokiej czystości duchowej i artystycznej.
W 1977 roku kolejny wielki poeta, Vicente Aleixandre, został nagrodzony za wszystko co uczynił podczas swojego życia Nagrodą Nobla. Szwedzka Akademia przyznała nagrodę za uznanie jego twórczej poezji.
Ostatnim Hiszpanem, któremu przyznano to wyróżnienie, jest Camilo José Cela, zaprezentowany w 1989 roku jako bogaty i forsowny autor prozy.
